ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΡΒΟΥΝΟΥ ΣΤΟ ΑΚΤΑΙΟΝ !

Ένα από τα παραδοσιακά επαγγέλματα που αντιστέκονται ακόμη στο χρόνο είναι και αυτό του καρβουνιάρη, που παράγει ξυλοκάρβουνα. Το ξυλοκάρβουνο παράγεται με μια ορισμένη διαδικασία με κυριότερο υλικό το ξύλο. Ο καρβουνιάρης τοποθετεί τα ξύλα όρθια δημιουργώντας ένα μικρό λόφο που στην κορυφή του έχει μια τρύπα. Σκεπάζει αυτόν τον τεχνητό λόφο με χώμα και άχυρα, ανοίγει τρύπες στα πλάγια και στο τέλος βάζει φωτιά από το άνοιγμα της κορυφής. Η φωτιά σιγοκαίει για μέρες, δημιουργώντας πολύ καπνό, ώσπου τα ξύλα να γίνουν κάρβουνα, τα οποία συσκευάζονται σε τσουβάλια και διοχετεύονται στην αγορά.Στην Ελλάδα, τα καμίνια γίνονται με άδεια του τοπικού δασαρχείου.Είναι δουλειά με αρκετό κόπο και απαιτεί 24-ωρη παρακολούθηση για 15-20 μέρες. Σήμερα πλέον αποφέρει ελάχιστο κέρδος, διότι εισάγονται φθηνά κάρβουνα από ανατολικές κυρίως χώρες, ακόμη και από τη Λατινική Αμερική. Έτσι, τα Ελληνικά καμίνια, μη μπορώντας να αντέξουν τον ανταγωνισμό, φθίνουν καθημερινά και μόνο από παράδοση επιμένουν
Το καμίνι για να "χτιστεί" - όπως συνηθίζεται να λέγεται - θέλει μεγάλη μαστοριά. Σχεδόν πάντα μέσα στους δουλευτάδες του καμινιού υπάρχει ένας έμπειρος και οι υπόλοιποι μοιράζονται τη βαρειά δουλειά της μεταφοράς των ξύλων.
Η πρώτη ύλη όπως είναι φυσικό είναι το ξύλο, από σκληρό δέντρο, π.χ. πουρνάρι, κέδρο, οξιά κ.λ.π.
Επιλέγεται χώρος σχετικά επίπεδος ο οποίος θα φιλοξενήσει και το επόμενο καμίνι, αφού το χώμα για το σκέπασμα των ξύλων ξαναχρησιμοποιείται.
Ο κυριότερος κανόνας για το χτίσιμο του καμινιού, είναι να ακουμπούν τα ξύλα μεταξύ τους όσο καλύτερα γίνεται.
Από το αρχικό βάρος των ξύλων, μόνο το 1/4 θα μείνει σαν κάρβουνο. Το υπόλοιπο, κατά τη αργή διαδικασία της καύσης χωρίς φλόγα μέσα στο σκεπασμένο καμίνι θα διαφύγει με τη μορφή αερίων
Ο εφιάλτης του παραγωγού είναι να ανοίξει τρύπα στο χώμα και να βγούν φλόγες ή να πάρει πολύ αέρα το καμίνι. Οι βάρδιες εναλλάσονται νύχτα μέρα με το φτυάρι στα χέρια για 20 περίπου μέρες.